Po wrażeniach z soboty i pokonywaniu sporych wzniesień, przyszedł czas, by wrócić do zwykłej codzienności, czyli jazda po naszej płaskiej Wielkopolsce. Zrobiłem krótką rundkę w terenie przez Gaj, okolice Krzyżówki, Wymysłowo, Kalinę i ponownie przez Wymysłowo wróciłem do Trzemeszna.

Przez kilka dni biłem się z myślami, czy podjąć się wyprawy do Szklarskiej Poręby, którą organizowało Travel & Cycle Team Poznań. Ostatecznie zdecydowałem, że pojadę i była to trafiona decyzja. Większość ekipy ruszała z Poznania o godzinie 18:00, więc musiałem tam dotrzeć. Z Trzemeszna wystartowałem po godzinie 14. Przejechałem kilka kilometrów i zerwało się wredne wiatrzysko, które wiało prosto w ryja. Nie chciałem się zbyt mocno forsować, by nie doszło do sytuacji, że dojeżdżam do Poznania i sił pozostaje niewiele. Do tego pierwsza wyprawa szosą z bagażem, więc i kilogramy dodatkowe. Spokojnie jechałem tempem oscylującym w granicach 25 km/h. Przemknąłem przez Gniezno i wbiłem się na serwisówkę S5. Tam to dopiero wiatr dawał popalić na otwartym terenie. We Wierzycach skontrolowałem czas i wiedziałem, że jeśli mam zdążyć do Poznania na godzinę 18, to albo muszę zwiększyć tempo, albo wybrać wariant częściowego dojazdu pociągiem. Aby nie tracić zbyt wielu sił wybrałem drugą opcję. Z Pobiedzisk połączenie za bardzo nie pasowało, ale z Kostrzyna już tak. Dojechałem, więc serwisówką przez Iwno do Kostrzyna mając na liczniku już ponad 60 km, poczekałem kilka chwil na przyjazd pociągu i dotarłem do Poznania. Następnie kilka kilometrów rowerem z dworca głównego w szybkim tempie i dosłownie dwie minuty po godzinie 18 zameldowałem się na miejscu. Tam wspólna fotka zanim ruszyliśmy...


W tym momencie było nas 9 osób. Po drodze dołączyły jeszcze dwie i razem kręciliśmy w 11 osób :-) Od Poznania wiatr już mniej dokuczał, bowiem wiało z boku. Nie dotarliśmy do Leszna, a już przytrafiła się awaria u jednego z uczestników. Problem z łożyskiem w piaście przedniego koła...


Na szczęście problem doraźnie udało się rozwiązać, więc w komplecie mogliśmy jechać dalej. Odcinek od Poznania do Leszna jechało mi się trochę ciężko, z uwagi na czas jazdy bez porządnego jedzenia. Jeden ze sklepów, przy którym mieliśmy zrobić przerwę okazał się zamknięty, więc nie było sensu robić dłuższej przerwy. Momentami moja jazda wyglądała tak, że traciłem do grupy dystans 200-300 metrów...


Ale w końcu dotarliśmy do Leszna i pod Kauflandem zrobiliśmy dłuższy postój na konsumpcję. Szybkie zakupy i można było ładować węglowodany. Od tego momentu jechało się mi zdecydowanie lepiej. Kolejny fragment trasy, to jazda przez Górę i Jemielno do Ścinawy. W tym momencie miałem już 200 km na liczniku, więc czas na kolejne uzupełnienie cukrów w postaci batonika i coli z miejscowego sklepiku...


Mieliśmy też tu sporo ubawu, bowiem spotkaliśmy miejscowych, bardzo wesołych chłopaków :-D Ale jechać trzeba było dalej. Ze Ścinawy kierowaliśmy się prosto na Legnicę. Tam w końcu trafiliśmy porządną stację benzynową, na której zrobiliśmy dłuższy postój. Koniecznym było się najeść i uzupełnić braki węglowodanów, bo górskie wzniesienia były już niedaleko, a tam sił zabraknąć nie mogło...


Tutaj także się uśmialiśmy. Okazuje się, że mieszkańcy Legnicy, to bardzo imprezowe towarzystwo :-D Co rusz na stację podjeżdżały taksówki z rozbawioną młodzieżą, a jeśli nie były to taksówki, to takie osoby pojawiały się tam pieszo. Gdy wszyscy wchłonęli odpowiednią dawkę węglowodanów ruszyliśmy dalej. Było po godzinie 3, a my kierowaliśmy się na Złotoryję. Zaczęły się lekkie podjazdy. Było już praktycznie cały czas pod górę. W Świerzawie zrobiliśmy krótki postój, zanim zaczął się atak na największe nachylenia przed Jelenią Górą...


Od tego momentu skończyły się przelewki i zaczęła konkretna wspinaczka. Do pokonania mieliśmy 10-kilometrowy podjazd do wsi Podgórki z nachyleniami rzędu 11% przez jego znaczną część, ale na górze była satysfakcja i takie widoki...


Chciałoby się tam posiedzieć dłużej, ale temperatura spadła do 11°C, więc trzeba było cisnąć dalej, by się nie wychłodzić. Po wspinaczce około 5-kilometrowy zjazd do Jeleniej Góry. Frajdę ze zjazdu popsuła sfrezowana nawierzchnia na łukach drogi, która zapewne powstała na skutek częstych wypadków na tym odcinku. W ten sposób przede wszystkim motocykliści zmuszeni są do ostrożniejszej jazdy. W Jeleniej Górze zrobiliśmy krótki postój na stacji benzynowej, by uzupełnić bidony i napić się ciepłej kawy. W tle widać było przyjemne karkonoskie wzniesienia...


Po krótkiej pauzie ruszyliśmy dalej i rozpoczęliśmy kolejną wspinaczkę do Szklarskiej Poręby. Tu już było nieco łagodniej, ale 18-kilometrowy podjazd w nogi wszedł. Niemniej, przed godziną 8 dotarliśmy do upragnionego celu, jakim była Szklarska Poręba...


Oczywiście nie mogłem odmówić sobie fotki solo, na tle tablicy...


Po tak długim podjeździe zasłużona przerwa, bowiem część ekipy miała w planach dalszą jazdę...


Po przerwie dotarliśmy do centrum Szklarskiej Poręby, gdzie część ekipy została, a druga część pomknęła na przejście graniczne w Jakuszycach. W dalszym ciągu trzeba było cisnąć pod górę, kolejne jakieś 7-8 km. Niemniej ci, którzy podjęli się wjazdu do Jakuszyc dotarli tam w komplecie. Dojazd do granicy polsko - czeskiej koniecznym było uwiecznić...

Podczas, gdy cała ekipa postanowiła zrobić zaopatrzenie w czeskim sklepiku, ja ruszyłem samotnie dalej, by zjechać na dół do Harrachova. Pierwotnie chętnych było więcej, jednak wizja ponownej wspinaczki od strony czeskiej skutecznie zniechęciła. Na wjeździe do Harrachova powitała mnie taka tablica...


Pojechałem oczywiście zobaczyć mamucią skocznię, a w zasadzie jej ruiny, bo obiekt stoi zaniedbany. Jeszcze nie tak dawno odbywały się tu zawody Pucharu Świata w lotach narciarskich...


Pod samą skocznię nie podjeżdżałem, bowiem prowadzi tam asfaltowa ścieżka o takim nachyleniu, że po takim przebytym kilometrażu i wizji ponownego podjazdu na Jakuszyce, to nogi raczej już by odmówiły posłuszeństwa. Po krótkim rekonesansie na Czechach wróciłem do góry na przejście graniczne, gdzie na trawie w blasku słońca odpoczywała pozostała część ekipy. Kilka chwil i razem ruszyliśmy na dół. To była frajda zjeżdżać 7 km w dół z prędkościami rzędu 50-60 km/h :-) W Szklarskiej Porębie nastał w końcu słuszny odpoczynek. Pizza i zimny browar z miejscowej knajpy położonej tuż nad rzeką Kamienna, to było to, czego było trzeba po przebytej trasie. Ale wszystko co dobre szybko się kończy i po godzinnej sielance trzeba było zbierać się na pociąg powrotny. W drodze na dworzec PKP zauroczyła mnie wybrukowana ulica Buczka...


Przed dworcem zrobiliśmy sobie jeszcze grupowe foto...


Zanim udałem się na peron, wpatrzyłem się na moment w panoramę Karkonoszy...


Ostatnie chwile spędziliśmy w oczekiwaniu na pociąg "Kamieńczyk" do Poznania...


Gdy pociąg nadjechał ulokowaliśmy rowery w komfortowych warunkach...


A my rozsiedliśmy się w fotelach. Podróż przebiegła spokojnie i bezproblemowo. W Poznaniu zameldowaliśmy się krótko po godzinie 20. Ja miałem szybką przesiadkę na pociąg do Trzemeszna i na miejsce dotarłem po godzinie 21. To była bardzo udana wyrypa. Wszystko zagrało jak trzeba: pogoda, trasa, towarzystwo. Panowie dzięki za wspólną jazdę!!!

Zdjęcia pochodzą ze zbiorów własnych oraz Travel & Cycle Team Poznań. Na koniec jeszcze filmik prezentujący zjazd z Jakuszyc do Szklarskiej Poręby (także autorstwa Travel & Cycle Team Poznań)...

Czwartek dla odmiany, to pomykanie po terenowych duktach. Postanowiłem pokręcić po terenach Powidzkiego Parku Krajobrazowego. Z Trzemeszna przez Gaj dotarłem do lasów i tam udało się trochę schronić przed palącym słońcem. Pokręciłem w rejonie Piłki, Skubarczewa, Ostrowa i Wylatkowa, aż dotarłem do Skorzęcina. Tam spotkałem kumpla, z którym chwilę pogadałem i ruszyłem w drogę powrotną, zahaczając jeszcze o jezioro Białe...


Droga powrotna wiodła przez Sokołowo, Krzyżówkę, rejony Lubochni i Wylatkowo. Wyszło z tego sympatyczne sześć dyszek :-)

W środę postanowiłem zrobić sobie setunię po drogach asfaltowych. Z Trzemeszna pomknąłem w kierunku Witkowa i dalej na Czerniejewo. Odcinek od Witkowa do Malczewa jakością nie grzeszy. Do tego jazda pod wiatr i palące słońce zadania nie ułatwiały. W Czerniejewie zrobiłem krótki pit-stop, by schronić się nieco w cieniu...


Po krótkiej pauzie ruszyłem dalej. Jadąc przez Wierzyce dotarłem do Pobiedzisk, gdzie zrobiłem przerwę na tamtejszym Rynku...


Z Pobiedzisk, w końcu z wiatrem pognałem na Gniezno, a dalej przez Wierzbiczany do Trzemeszna. Była to nie pierwsza setka dla mnie, ale w tym słońcu dało się ją odczuć :-D

Środa dniem totalnie lajtowym. A to za sprawą wspólnej wycieczki z córką i jej koleżanką do Skorzęcina. Dla mnie to był spacerek, niemal bez kręcenia korbą, ale dla dziewczyn nie lada wyzwanie. Trzeba było przejechać w obie strony ponad 30 km :-) Dojazd do Skorzęcina wyznaczyłem tak, by jak najmniej poruszać się drogami publicznymi, ale też tak, by teren był w miarę łaskawy. I tak z Trzemeszna pojechaliśmy przez las do Gaju. Dziewczyny na polnych duktach mogły jechać swobodnie...


Ja z kolei mogłem rozglądać się na boki i przypatrywać okolicznym krajobrazom...


Przejechaliśmy raptem 7 km i dziewczyny zrobiły się głodne. Koniecznym, więc było zrobić pit-stop, bo siły do dalszej jazdy być musiały...


Po drodze mijaliśmy krajobrazy złotem usłane...


Od Gaju trzeba było śmignąć przez las i po nieco ponad 17 km jazdy dotarliśmy do Skorzęcina. Dziewczyny jak widać były zadowolone...


Ja oddałem się lenistwu i wyłożyłem na mostku, a dziewczyny szalały na plaży. Następnie porcja lodów, uzupełnienie prowiantu i wody na drogę powrotną i czas było ruszać. Droga powrotna nieco inna, wiodąca przez Sokołowo, Ćwierdzin i Miaty. Jako, że dystans dla dziewczyn był sporym wyzwaniem, co kilka kilometrów robiliśmy krótkie postoje na odpoczynek i posilenie. Koniec końców, po blisko 36 km jazdy dotarliśmy do domu. Dziewczyny były nieco zmęczone, ale zadowolone...


Dla obu przebyty dystans to rekord życiowy. Pozostaje czekać kiedy pęknie pierwsze 50 km :-P

Co tu dużo pisać. Szybka szosowa rundka przez okoliczne wioski. Pogoda w dalszym ciągu bardziej jesienna, niż letnia, ale na dniach ma się to już zmienić...

Po mundialowych emocjach, związanych ze spotkaniem Hiszpania - Rosja, pojechaliśmy z Kacprem nieco pokręcić po okolicy. Pogoda tego dnia nie zachęcała do wyjścia na zewnątrz, ale jakoś się przemogłem i pod wieczór zrobiło się nieco kilometrów. Tego dnia wybraliśmy wariant z domieszką terenu i przez Miaty, Wymysłowo i Kalinę pojechaliśmy do Jankowa Dolnego...


Niedziela, lato, a na plaży pusto. Ale co zrobić, taki mamy klimat :-D Powrót nastąpił przez Lulkowo, Strzyżewo Paczkowe, Kozłówko i Pasiekę.