Ostatni dzień pięknej, włoskiej przygody. Prognozy na ten dzień nie były optymistyczne w godzinach popołudniowych, w związku z tym nieco wcześniej niż zwykle postanowiliśmy ruszyć na trasę. Jako, że mieliśmy zaplanowany najbardziej wymagający trip z całego tygodnia pojechaliśmy tylko we dwójkę razem z Pawłem. Na początek wymagający podjazd na Passo Giau. Po drodze delektowałem się pięknymi widokami...




Ostatnie metry przed wjazdem na przełęcz, to widoczne napisy pozostałe po Giro Italia...


Po wjeździe na przełęcz krótki postój...




Następnie zjazd w dół i kierowanie się do Cortina d'Ampezzo, dalej wyjazd z miasteczka i obranie kierunku na główny cel, jakim było Tre Cime Di Lavaredo. Po drodze kolejne przyjemne widoki...


Zanim u celu, to jeszcze jedna przełęcz...


Zjazd w dół, a następnie trochę płaskiego odcinka...


W Misurinie zrobiłem postój na ciacho i herbatkę. Paweł był już gdzieś z przodu jadąc swoim tempem. W tej miejscowości zatrzymałem się nieco dłużej podziwiając widoki na jezioro i góry...


Po kilku minutach lenistwa ruszyłem dalej. Przede mną był najbardziej wymagający odcinek tego dnia, jakim był podjazd na Tri Cime Di Lavaredo. Nie było lekko, ale udało się podjechać...


Na górze można było delektować się pięknymi widokami...












Zanim ruszyłem w drogę powrotną odwiedziłem przyjemną knajpę, choć ludzi było w niej sporo. Postanowiłem nie tracić czasu, odpuściłem obiad, zaopatrując się tylko w izotonik i batony. Wsiadłem na rower i ruszyłem w dół. Powrót do Cortina d'Ampezzo tą samą drogą, więc było trochę w dół, trochę w górę i znowu w dół. Przed miasteczkiem urzekł mnie piękny krajobraz...


Jako, że czas gonił nie robiłem postoju, tylko mknąłem dalej. Przede mną był ostatni podjazd tego dnia, długi choć nie z tych najtrudniejszych. Od Cortiny do samego Passo Falzarego to jazda pod górę. I gdy już myślałem, że w myśl powiedzenia "do trzech razy sztuka" nareszcie uda mi się dotrzeć na przełęcz bez deszczu, jakieś 2 kilometry przed końcem podjazdu dopadł mnie opad. Ta przełęcz mnie prześladowała, trzy wjazdy w ciągu czterech dni i za każdym razem na mokro. Przed samą przełęczą, gdy zatrzymałem się, by ubrać kurtkę i ochraniacze, mogłem podziwiać sporą ilość owiec...


Po wjeździe na przełęcz od razu rozpocząłem zjazd, z początku ostrożnie z uwagi na mokrą nawierzchnię. Deszcz ustąpił, a po kilku kilometrach zjazdu, okazało się, że miałem wybitnego pecha, bowiem opad przeszedł tylko w rejonie przełęczy, dalej było już sucho...


Ostatnie kilometry zjazdu już bez większych komplikacji. Wyszedł tego dnia piękny i udany trip. Co prawda dopadł mnie krótki opad, ale wobec prognoz, które przedstawiały się na ten dzień, było i tak pięknie. W ten sposób zakończyliśmy tygodniowy camp we włoskich Dolomitach. Mogłem zobaczyć wiele pięknych miejsc, zmierzyć się z trudnymi podjazdami, oraz bujnąć się na szybkich zjazdach, co by nie było 100km/h pękło. Dzięki ekipa za wspólny wyjazd!!! :-)

Drugi dzień campu we Włoszech. Na wtorek zaplanowany był dłuższy wyjazd i pętelka Sella Ronde. Początek trasy miał być identyczny jak w poniedziałek, przez Arrabę i dalej na Passo Pordoi. Prace drogowe na jednym z odcinków zmusiły nas do małej korekty trasy. Konieczna była zawrotka i objazd przez Andraz, a dalej już znanym z poniedziałkowej jazdy odcinkiem przez Arabbę. Między Arabbą, a Passo Pordoi zaczęło intensywnie padać...


Po kilkunastu minutach opad ustał i można było kontynuować jazdę. Im bliżej przełęczy, tym droga była mniej mokra, więc opad musiał być typowo przelotny. Widoki oczywiście piękne...




Na górze krótki postój, a następnie przyjemny zjazd, choć trzeba było uważać, bo miejscami było mokro. Powoli zaczęło wyglądać zza chmur słońce...


Po zjeździe rozpoczął się podjazd w kierunku Passo Sella i trzeba przyznać, że ten odcinek trasy był bardzo malowniczy...










Na Passo Sella zrobiliśmy postój na uzupełnienie bidonów oraz co nieco słodkiego. Widok z przełęczy cieszył oko...


Zjazd z Passo Sella nie dał tyle przyjemności, ile oczekiwaliśmy. Spory ruch samochodowy i autobusowy spowodowały, że mocno musieliśmy zniwelować prędkość. Następnie krótki postój na wahadłówce i rozpoczęliśmy kolejną tego dnia wspinaczkę. Tym razem na Passo Gardena...




Po krótkim postoju na górze nastąpił przyjemny zjazd w kierunku Corvary...


Goniła nas kolejna chmura deszczowa, ale dostaliśmy tylko rykoszetem, więc do Corvary udało się dojechać na sucho...


Ostatnim celem tego dnia było Passo di Campolongo, co rzecz jasna udało się osiągnąć...


Dalej już zjazd do Arabby, gdzie zamykaliśmy pętlę, a następnie zjazd w kierunku kwatery. Po drodze jeszcze przejazd przez urokliwe miasteczka z wąskimi uliczkami...


I tak oto zakończyliśmy drugi dzień, który był bardzo udany, zarówno pod względem jazdy, jak i widokowym :-)

Mały upgrade sprzętu przed wakacyjnym wyjazdem i jazda testowa...

Drugi wyjazd szosowy w tym roku. Trasa na Pałuki i powrót przez Gniezno. Na powrocie boczny wiatr dał mi w kość. Do optymalnej formy daleko, bowiem po tych 120 kilometrach miałem dość.

Plan na dzień dzisiejszy był taki, że odstawiam auto do mechanika i kręcę szosą, jednak pogoda pokrzyżowała te plany. Szosówka została w domu i trzeba było wziąć Gianta wobec prognoz. Odstawiłem auto i ruszyłem w drogę. Początkowo mocny wiatr w twarz, a po chwili mżawka. Gdy dojeżdżałem do Wierzyc, to rozpadało się na dobre, wręcz zaczęło lać. Pozstanowiłem, że przeczekam mocniejszy opad pod wiatą na parkingu leśnym...


I tak siedziałem coś koło godziny, bowiem wciąż mocno padało...


W międzyczasie obejrzałem sobie transmisję meczu polskich siatkarek oraz sprawdziłem prognozy pogody na następne godziny. Okazało się, że kierunek, który obrałem będzie z opadami jeszcze przez kilka godzin. Zmieniłem, więc plany i uznałem, że zrobię rundkę wokół Gniezna, ale bardziej od strony wschodniej i północnej. Po dłuższym postoju, nieco zziębnięty ruszyłem dalej, jadąc przez Czerniejewo, Gębarzewo, nowym odcinkiem obwodnicy Gniezna, między Wrzesińską i Witkowską, Jankowo Dolne, Jastrzębowo, Lubcz, i serwisówką S5 wróciłem do Gniezna. Myślałem, że auto będzie do odbioru, jednak mechanik nie wyrobił się czasowo, więc pozostało dojechać jeszcze do domu. Powrót przez Szczytniki Duchowne i Lubochnię, gdzie złapał mnie ponownie mocny opad, który już na dobre przemoczył mi buty. I tak wyszło tego dnia ponad 120km w warunkach dalece od idealnych :D

Rundka do Kórnika i powrót tą samą trasą. W Kórniku zajrzałem na promenadę...


Oczywiście zajrzałem pod zamek...


Przy zamku zjadłem obiad...


 I ruszyłem w drogę powrotną...


Wyszły z tego przyjemne 160 km.